Alfonso Mato

  Así se chamaba unha das comparsas do carnaval de Ribadavia alá polos anos anteriores á Segunda República. Pouco máis se sabe dela, polo de agora, que o que revela a fotografía: un grupo de homes da vila disfrazados ao xeito dos fascistas italianos. Coñécense aos membros da comparsa, pero non as cancións que interpretaban e que semella foron compostas, como tantas outras da época, por Luis Brage Villar, célebre músico compostelán e director da

    Nun día como hoxe pillabamos a corredoira que saía por detrás da igrexa para recoller musgo nos valados das leiras. Falo de cando era neno, cando montar o belén na casa era o acontecemento que marcaba o final dos monótonos días de escola e o inicio das vacacións e das Festas de Nadal. Montar a escenografía do nacemento de Xesús supoñía mergullarse nunha historia semellante aos asaltos que os meus sioux, cheyennenes, comanches

      Os que somos un pouco obsesivos ou excesivamente curiosos na nosa relación co mundo e os seus negocios acostumamos a darlle moitas voltas a todos aqueles asuntos que cremos nos afectan a nós e ao resto dos mortais. A día de hoxe andaba un atarefado co tema de crecer como persoa. Pensaba que talvez só teñamos algunha posibilidade de conseguilo cando nos esquecemos de nós e nos liberamos da protección do grupo,

    O pasado venres, 14 de outubro de 2016, saíu o último número, o 55, do semanario Ahora, un xornal de formato xigantesco para as medidas estándar da prensa española. Tan grandes eran que cada número incluía información sobre o xeito máis apropiado de dobralo para lelo mellor. Mais non só era grande polo seu formato, senón tamén por algúns dos seus contidos e polo afán que movía a empresa dirixida por Miguel Ángel

    Hai días en que, logo de moito enredar aquí e acolá, un remata acolléndose a aqueles versos do soneto “Reconocimiento de la vanidad del mundo”, do militar e poeta renacentista Francisco de Aldana: «En fin, en fin, tras tanto andar muriendo, / tras tanto variar vida y destino, / tras tanto, de uno en otro desatino, / pensar todo apretar, nada cogiendo…».   Ese disfrace que algúns levamos por riba e que tan

De verdade que non nos damos conta? Seguimos colgando aquilo que nos parece importante (sinto dicilo, pero eu estou bastante ben informado) ou facendo autopropaganda (eu fixen aquilo ou este ou aquela outra cousa) ou dándolle merengue ás amizades ou marcando un Me gusta como se non nos coñeceramos ou mesmo non puideramos guasapear ou falar por teléfono ou, moito mellor, quedar un día para tomar un café, un viño, unha caña… e falar e/ou

    Esa parte da vida, a cruel, a inxusta, contra a que non valen argucias intelectuais, nin corazas, nin experiencias (que dicir das políticas do Eu, estatais ou privadas, psicolóxicas e de autoaxuda, agás que son de risa). A que nos confirma que desde que nacemos todo é perder, perdernos e perder sobre todo aos seres queridos. A que é inmune á alegría, á coraxe, ao amor, á amizade e á palabra, cinco misterios

    Comparto viños con dous vellos militantes do Partdo Comunista e de CC.OO dos que me separa un infinito en cuestións políticas e de ideas. Como un xa ten os seus anos, e eles tamén, e despois de discutir como parvos tertulianos, acabamos recoducindo a conversa a iso que se coñece como socioloxía do ocio: dime con quen tomas os viños e direiche quen es. Ao final rematamos tendo unha charla agradable e interesante

    Cada vez máis lonxe das redes sociais e deste xeito de compadreo e propaganda tan próximo ás fratrías adolescentes (hoxe, a adolescencia chega máis alá dos cincuenta). Sen animo, por suposto. de botarme á xugular das persoas que sustentan o que non considero nin plausible nin razoable (os anos e a fatiga pesan: non quero pecar de bondadoso), pero tamén sen querer evitar ser comedido na controversia e deixando moi claro que ningunha

    «Que pasa cando non pasa nada na miña vida? que pasa a maioría dos meus días?», pensaba onte cando ía no autobús e case me paso de parada… Moraliña: Non hai que pensar demasiado en parvadas.   Dúas frases do cómico estadounidense Bill Hicks (Georgia, 1961-1994) que teñen a súa graza: «Son un cómico e un poeta, se nalgún momento no se rin, é que iso era un poema»; «Méntennos acerca da marihuana.