Alfonso Mato

    Cada vez máis lonxe das redes sociais e deste xeito de compadreo e propaganda tan próximo ás fratrías adolescentes (hoxe, a adolescencia chega máis alá dos cincuenta). Sen animo, por suposto. de botarme á xugular das persoas que sustentan o que non considero nin plausible nin razoable (os anos e a fatiga pesan: non quero pecar de bondadoso), pero tamén sen querer evitar ser comedido na controversia e deixando moi claro que ningunha

    «Que pasa cando non pasa nada na miña vida? que pasa a maioría dos meus días?», pensaba onte cando ía no autobús e case me paso de parada… Moraliña: Non hai que pensar demasiado en parvadas.   Dúas frases do cómico estadounidense Bill Hicks (Georgia, 1961-1994) que teñen a súa graza: «Son un cómico e un poeta, se nalgún momento no se rin, é que iso era un poema»; «Méntennos acerca da marihuana.

    Conta o xornalista, escritor e cineasta Luis Alegre en El País que o pasado venres, 18 de marzo, nun coloquio que mantiveron en Tudela Manuel Jabois e Fernando Savater sobre as claves da felicidade, Savater, que fai un ano que perdeu a causa dun cancro á súa compañeira, a profesora, documentalista e cinéfila Sara Torres, coa que asinou o seu último libro, Aquí viven leones, afirmou nun momento da conversa, evocando á filósofa

    Non acostumo a mentir (agás por motivos piadosos), pero hai veces que non conto a verdade. Non lle faltaba razón a Agustín de Hipona (De mendacio) cando subliñaba a importancia do secreto.   Co gallo das conversas para acadar pactos entre as diversas forzas políticas e falando da tan cacarexada transparencia, escribe atinadamente Miguel Ángel Aguilar no semanario Ahora: «… la transparencia total es invisible, totalitaria, paralizadora y sólo son posibles acuerdos a

    Teño para min que parte do éxito dos documentais descansa na crenza que teñen tanto creadores como espectadores de que este tipo de películas non pertencen ao xénero da ficción. Esquecen que, aínda sen ter en conta que a mirada que grava ou fotografía xa manipula, a montaxe a posteriori dos distintos planos rodados, cos engadidos da palabra e a música, non é máis que o intento de elaborar un argumento visual e

    Penso que a política só pode aspirar a ser a arte do contínuo debate de ideas sobre a vida social que compartimos e non debe admitir, a non ser que teñas unha concepción totalitaria da mesma, ningunha alternativa duradeira ou solución final que propoña arranxar de xeito definitivo os moi diversos problemas aos que nos enfrontamos os humanos, e menos en sociedades tan complexas como as actuais. Iso é cousa das teoloxías, xa

    Creo que xa contei nalgunha ocasión que gusto dos artigos desta muller, a xornalista e escritora arxentina Lelia Guerriero. Agora sei, ademais, que seguramente me entendería ben con ela.   Si digo Pandora Groovesnore y a la persona que me escucha se le encienden los ojos sé que es probable que nos entendamos bien. Si digo Caín, si digo Capitán Slütter, si digo Cráneo, si digo Rasputín y se le iluminan los ojos:

      Lendo o artigo de Santiago Lamas e os melancólicos e resignados versos de Shakespeare sobre o amor e a vellez que citaba, veume á cabeza aquela frase de Rafael Sánchez Ferlosio que figura na contracuberta do seu libro God & Gun. Apuntes de polemología (Barcelona: Destino, 2008): «la incertidumbre y el escepticismo crecientes que son propios de todo envejecer». Tamén o poema de Wislawa Szymborska que lles copia a continuación. E desculpen

  Din os asasinos iluminados do Estado Islámico no comunicado reivindicativo do atentado terrorista de París, para xustificar diante dos seus seareiros a matanza de máis 80 persoas que asistían a un concerto na Sala Bataclan, que alí «estaban reunidos centenares de idólatras nunha festa perversa». Coñezo ben este ton tan querido por todos os fanáticos relixiosos porque tiven que aturalo de neno e adolescente no formato do nacional catolicismo franquista, aínda que de xeito

      Por Todos os Santos acostumo baixar a Ribadavia para participar coa pouca familia que me queda no ritual de visitar aos defuntos. Non son home relixioso, mais gusto ir de cando en vez ao cemiterio da vila para dedicarlle algo así como unha oración laica e calada aos que quixen e cos que tanto compartín e xa non están conmigo. Ademais, o cemiterio é agradable, quero dicir que non é dos novos