Conducía o coche coa tranquilidade, a seguridade e a lixeireza coas que montaban a cabalo os guerreiros comanches naquela escena de Centauros do deserto na que Etham e Martin os descubrían ao amencer, no horizonte, cabalgando devagar en fila india. Esas mañas súas eran constantes, tanto se ía a catro como se aceleraba a tropecentos. Cousas da xenética (seu pai era un magnífico condutor) e dunha aprendizaxe temperá, aínda que non se pode descartar

    En setembro de 1986, cando abriu a Bodeguilla en San Roque, aínda vivía no barrio. De feito, desde que cheguei a Compostela, en xaneiro de 1974, e ata 1987, a miña vida discorreu na mazá de casas que limitan as rúas de Loureiros, Hospitalillo, San Roque e a pequerrecha Praza das Penas. Lembro que, polo menos ata os oitenta, as xentes do barrio paseaban as mañás en bata de casa e zapatillas, e

A urxencia de recuperar a admiración (unha pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo)*   A primeira e única vez que escribín sobre Isaac Díaz Pardo foi no inverno de 2007-2008, cando as obras da Cidade da Cultura aínda estaban sen rematar e o Instituto Galego de Información (IGI), a última factoría cultural do Grupo Sargadelos creada por Isaac, estaba en transo de desaparición. Volvo a facelo agora, por invitación das xentes de Alento Esbravexo, cando

    Pasou fugaz o verán e xa non son máis que recordos o ritmo das ondas na praia, a brisa quente da area, o brillo da prata no mar e os corpiños xeitosos, como cantaba na miña adolescencia o Andrés do Barro. Ás portas do inverno, o panorama está nubrado, moi nubrado. Chegan as chuvias da man dun tren de borrascas e, con elas, xa está en boca de todos o chamado mal tempo.

    Cando en 1927, Otero Pedrayo, Risco e Ben-Cho-Shey, amigos e irmáns no ideal galeguista, decidiron peregrinar a pé dende Ourense ata o Santo André de Teixido, no cabo do mundo, as xentes estaban acostumadas ao moito pasear e camiñar e mesmo comezaban a popularizarse o excursionismo e o deporte, pero peregrinar só se peregrinaba, e pouco, a Santiago de Compostela. Mais a viaxe dos tres escritores ourensáns, que logo narrou Otero no libro

    Foi a comezo dos anos setenta do pasado século, nas primeiras viaxes a Suíza e Francia, cando descubrín dúas publicacións satíricas francesas, o semanario Charlie Hebdo e a revista Hara-Kiri, coas que rin a cachón e que contribuíron a acrecentar o meu incipiente afrancesamento cultural, baseado ata entón pouco máis que nas cancións de Moustaki, Brassens e Brel. Certo que na España do tardo franquismo e da Transición xa podiamos gozar, cando non

  Ademais das típicas e tópicas predicións de futuro ás que son adictos algúns economistas, sociólogos, politólogos, filósofos e científicos, semella que a pandemia tamén está producindo un regueiro de diarios, artigos e artefactos literarios e artísticos que ameazan con converter o panorama cultural nun enorme confesionario de experiencias vitais do confinamento, como se non abondase xa coa desmesura expresiva que mostramos nas redes sociais, onde cada vez máis persoas, en maior ou menor medida,

    Leo, buena parte de la noche, y en el invierno voy al sur. -T. S. Elliot, La tierra baldía–   Estuve releyendo por las noches La celda de Próspero, el diario-guía de viaje en el que Lawrence Durrell recreó algunos episodios de su vida en Corfú, la mayor de las islas griegas del Jónico, en la que vivió con su mujer y su familia entre 1935 y 1941. Confieso que no fue inocente

    Primero escalamos, a nuestro pesar; luego, aplanamos y nos mantuvimos en la meseta y, desde hace unas semanas, comenzamos a bajar. Y ya estamos pensando cómo conseguir que vuelva a subir, no la curva de contagios y muertes por el coronavirus, sino la de la economía, el empleo y el bienestar. En fin, si algo sabemos es que nuestra existencia, tanto la personal como la colectiva, se representa mejor con una línea quebrada

    Cando lin, fai unhas semanas, na revista Letras Libres do pasado mes de abril, o relato “Paciente Cero”, do escritor mexicano Juan Villoro, pensei que axiña comezaba a ver a luz a literatura relacionado coa actual pandemia e que non tardarían o resto das manifestacións artísticas en facerse eco, dalgún xeito, do asunto do coronavirus. Os humanos acostumamos a repetirnos, e os artistas tamén. Sylvia Plath recordaba no seu diario, o 1 de