Remexendo na casa en vellos papeis, atopei unas notas que recompilei a comezos dos anos noventa a xeito de receitario a seguir para intentar achegarme a iso que desde os escritores da antigüidade grecolatina coñecemos como a boa vida e que nada ten que ver co negocio da autoaxuda e demais psicoloxías baratas que inzan no mundo editorial, nos medios e nas redes nas últimas décadas. Curiosamente, da boa vida falan dous libros que lin pouco antes de remexer nos papeis: El honor de los filósofos (Acantilado, 2020), de Víctor Gómez Pin, con biografías de homes e mulleres que permaneceron fieis á razón e ao recto xuízo en circunstancias persoais e sociais difíciles porque sentiron que «si el pensar puede llevar a la hoguera, el no pensar quizá supone una amenaza mayor»; e La vida pequeña. El arte de la fuga (Anagrama, 2021), de J.Á. González Sainz, que indaga na posibilidade de fuxir ao verdadeiramente real e deixar de lado o mundo fantasmagórico, acelerado, ruidoso, mentirán e desatento das sociedades de masas nas que nos movemos.
As notas do meu receitario, agás algún pequeno engadido persoal dada a miña inclinación aos excesos, están tiradas da correspondencia e dos escritos de Voltaire a través de dous dos libros que lle dedicou Fernando Savater ao filósofo francés: a novela El jardín de las dudas (Planeta, 1993) e Voltaire. Sarcasmos y agudezas (Edhasa, 1994). Por certo, conta Flaubert nunha carta a súa amante, a escritora Louise Colet, que o mellor Voltaire está na súa correspondencia, afirmación que subscribo. E engado: para o meu gusto, tamén o mellor Flaubert está na súa correspondencia. Se teñen tempo e ganas poden degustalo nas Cartas a Louise Colet (Siruela, 1989; 2003) ou na ampla antoloxía El hilo del collar: Correspondencia (Alianza, 2021), seleccionada e editada por Antonio Álvarez de la Rosa. E nada máis, déixolles a continuación o receitario que, confeso, aínda continúo intentado aplicar, polo momento sen moito éxito. Encabezaba o texto unha cita que sigo considerando acertada, aquela frase de Frank McCloud na película Cayo Largo, de John Huston: «Cando a túa cabeza di unha cousa e o resto da túa vida outra, a túa cabeza sempre perde».
Que non se trata de consumir desaforadamente alcohol, comida, palabras, persoas ou obxectos.
Que os excesos repetidos, mesmo nos excesivos, producen canseira e apatía.
Que non coñecer os límites é propio de necios.
Que mal vicio é a ingratitude.
Que abandonarse é somerxerse no furacán do tempo.
Que sen cartos é máis difícil exercer a independencia e a liberdade.
Que non está ben odiar o eu, basta con ignoralo.
Que postos a escudriñar, mellor o exterior que o (baleiro) interior.
Que o secreto para ser aburrido é dicilo todo.
Que cunhas gotas de frivolidade ule mellor a existencia.
Que os atropelos nunca rematan se gozan da impunidade que concede a abulia de quen debera reprobalos.
Que querer e actuar é o mesmo que ser libre.
Que a dúbida non é moi agradábel, pero a seguridade é ridícula.
Que os remordementos producen confusión e ningún proveito.
Que o éxito encerra unha forte dose de malentendido.
Que é ridículo ir subidos nunha cousa que xira e atormentarnos tanto.
Que moito mellor voluntarioso, revoltoso e algo trouleiro, con certa desvergonza nos costumes e audacia nas ideas.
Alfonso Mato
1 comentario en “Receitario ilustrado de verán”
Cómo no estar de acuerdo en todo… Mas, aplicar tanta sabiduría no es cosa de seres humanos de a pie. Si, me permite añadiría dos frases que, a mi juicio , van a la raíz de todos nuestros males:
Veo lo bueno y, lo acepto, mas elijo lo malo.
No puedo desear que ganen los buenos ya que, ignoro quienes son. Ni siquiera sé si yo lo soy.
Y, tomamos nota de los libros recomendados, por supuesto.