Alfonso Mato

      Nunha entrevista a Élisabeth Roudinesco, co gallo da publicación en España da súa biografía sobre Freud (“Freud, en su tiempo y en el nuestro”, Editorial Debate), afirma a sempre interesante ensaísta, psicanalista e historiadora da psiquiatría que o gran labor de Freud foi que nos converteu en heroes das nosas vidas. Paréceme acertada a afirmación, sempre e cando lle quitemos a palabra heroe a acepción que tiña na antigüidade grega e mesmo

    Foise en temporada de descanso, durantes eses meses de verán que pasaba no Sur, en Zahara de los Atunes, onde practicaba sobre todo a preguiza, á que só lle era infiel compoñendo unhas poucas cancións. O traballo, as actuacións, quedaban para o resto do ano, cando se dedicaba a cantar en pequenos clubs por toda a xeografía española. Lembro que algo así me contou fai xa bastantes anos en Compostela, logo dunha actuación,

    Critícanlle ás novas forzas políticas, ás veces con razón, a caída no populismo, un fenómeno que alcanza ás dereitas e ás esquerdas, sobre todo nestes tempos nos que as democracias son incapaces de solucionar os graves problemas económicos e sociais que sufren unha boa parte dos cidadáns. Resulta fácil acollerse ao populismo —como tamén ao pensamento máxico—, aínda cando sabemos polas experiencias coñecidas que este non acostuma solucionar ningún dos problemas que denuncia

    Na súa columna de El País de onte, o escritor Julio Llamazares recomendaba para veranear ao estilo antigo –dubido moito de que hoxe se poida veranear, e moito menos dese xeito- seguir a consigna que figura nos carteis de perigo dos pasos a nivel das vías dos trens portugueses: «Pare, escute, olhe». A min paréceme unha consigna válida para a vida locomotiva que hoxe levamos. Ademais, gústame porque me fai lembrar aos meus

    A finais dos anos setenta do século XX, un singular escritor italiano, Guido Cerenotti, reflexionaba no seu libro El silencio del cuerpo (Milano: Adelphi Edizioni, 1979; Barcelona: Acantilado, 2006) sobre os enormes e profundos cambios que se produciran no mundo nos últimos cen anos:   «Habríamos podido digerir este inmenso cambio y vuelco de vida, de costumbres, de ambiente, de usos mentales, si hubiese durado sus buenos mil años, un poco más que

    Sopla un airiño leve que apenas mitiga a calor diurna e xa permite gozar por primeira vez das terrazas nocturnas do barrio mesmo en camisa ou camiseta (certo, un é un tanto peito lobo). Aínda non hai moita xente e, sobre todo, pouca é a que aguanta máis alá das once da noite. Pero xa se nota un lixeiro ambiente de verán. Dous xornalistas de mediana idade, entre os coarenta e os cincuenta

  O alcalde de Lalín prometeu o cargo co Sempre en Galiza de Castelao na man. Martiño Noriega nomeou no seu primeiro discurso como alcalde de Compostela ás irmás Coralia e Maruxa Fandiño, As Marías, e a Ánxel Casal, vítimas, respectivamente, da ditadura franquista e dos sublevados contra a Segunda República en xullo do 36. Tamén, en cualidade de mestres, a personaxes galeguistas como Díaz Pardo, Pousa Antelo e Beiras. E a Xerardo Estévez, a

  Diante do que chamamos realidade, confeso que ás veces non me faltan ganas de seguir o exemplo do vello Onetti: non saír da casa e pasar case todo o tempo na cama lendo novelas políciais. Mais… a pesar da grande inflación que sufre actualmente o xénero, non me resulta fácil atopar narracións que non me caian das mans ao cabo das primeiras cincuenta páxinas. Non só me pasa coas policiais. É moito o que

    Que miseria o discurso das forzas políticas, vellas e novas, de esquerdas, centros e dereitas, falto de ideas e cheo de ideoloxía, mentiras, medias verdades, lugares comúns e “majaderías”. Pero o máis miserable e perigoso é o discurso dos medios de comunicación… O inmenso poder do espectáculo que arrasa con todo e converte aos cidadáns en súbditos, protagonistas e/ou espectadores deste circo que chamamos realidade.

Semella que ás letras galegas (e seguro que ás de tutti quanti) fáltanlle lectores como aqueles que describía don Ramón Otero Pedrayo nun artigo, “O labio dos libros”, publicado en A Nosa Terra, en 1928:   «Eternos estudantes sin ouxeto preciso, viven sempre na curiosidade da adolescencia. Non lle piden ôs libros nin sona, nin proveito […] Sendo moito máis que o público corrente non chegan a exercer un maxisterio, pol-o menos conscentemente. Por egoismo,