Alfonso Mato

  Natasha Lelenco é unha artista polifacética (pintura, ilustración, fotografía, vídeo) que naceu en Chisináu, a capital de Moldavia, un pequeno país que está encaixado entre Romanía e Ucraína e que foi a máis cativa das antigas Repúblicas soviéticas. Logo de estudar na Facultade de Belas Artes da cidade romanesa de Oradea, iniciou un periplo cara Occidente que a levou a Badalona, Ribadavia, Ourense e á Casa das Peritas, no lugar de Mallas, en Fisterra,

    Onte pola tarde, no Consello da Cultura Galega, o escritor José Antonio Millán disertou sobre a lectura en España e fixo un resumo do Informe 2017 (datos do ano 2016) que sobre o tema el mesmo coordinou por encargo da Federación de Gremios de Editores de España e que se pode consultar na rede (lalectura.es). Chama a atención que sigan aumentando o número de títulos anuais publicados, máis de 80.000 (aínda que descontando

  Así se chamaba unha das comparsas do carnaval de Ribadavia alá polos anos anteriores á Segunda República. Pouco máis se sabe dela, polo de agora, que o que revela a fotografía: un grupo de homes da vila disfrazados ao xeito dos fascistas italianos. Coñécense aos membros da comparsa, pero non as cancións que interpretaban e que semella foron compostas, como tantas outras da época, por Luis Brage Villar, célebre músico compostelán e director da

    Nun día como hoxe pillabamos a corredoira que saía por detrás da igrexa para recoller musgo nos valados das leiras. Falo de cando era neno, cando montar o belén na casa era o acontecemento que marcaba o final dos monótonos días de escola e o inicio das vacacións e das Festas de Nadal. Montar a escenografía do nacemento de Xesús supoñía mergullarse nunha historia semellante aos asaltos que os meus sioux, cheyennenes, comanches

      Os que somos un pouco obsesivos ou excesivamente curiosos na nosa relación co mundo e os seus negocios acostumamos a darlle moitas voltas a todos aqueles asuntos que cremos nos afectan a nós e ao resto dos mortais. A día de hoxe andaba un atarefado co tema de crecer como persoa. Pensaba que talvez só teñamos algunha posibilidade de conseguilo cando nos esquecemos de nós e nos liberamos da protección do grupo,

    O pasado venres, 14 de outubro de 2016, saíu o último número, o 55, do semanario Ahora, un xornal de formato xigantesco para as medidas estándar da prensa española. Tan grandes eran que cada número incluía información sobre o xeito máis apropiado de dobralo para lelo mellor. Mais non só era grande polo seu formato, senón tamén por algúns dos seus contidos e polo afán que movía a empresa dirixida por Miguel Ángel

    Hai días en que, logo de moito enredar aquí e acolá, un remata acolléndose a aqueles versos do soneto “Reconocimiento de la vanidad del mundo”, do militar e poeta renacentista Francisco de Aldana: «En fin, en fin, tras tanto andar muriendo, / tras tanto variar vida y destino, / tras tanto, de uno en otro desatino, / pensar todo apretar, nada cogiendo…».   Ese disfrace que algúns levamos por riba e que tan

De verdade que non nos damos conta? Seguimos colgando aquilo que nos parece importante (sinto dicilo, pero eu estou bastante ben informado) ou facendo autopropaganda (eu fixen aquilo ou este ou aquela outra cousa) ou dándolle merengue ás amizades ou marcando un Me gusta como se non nos coñeceramos ou mesmo non puideramos guasapear ou falar por teléfono ou, moito mellor, quedar un día para tomar un café, un viño, unha caña… e falar e/ou

    Esa parte da vida, a cruel, a inxusta, contra a que non valen argucias intelectuais, nin corazas, nin experiencias (que dicir das políticas do Eu, estatais ou privadas, psicolóxicas e de autoaxuda, agás que son de risa). A que nos confirma que desde que nacemos todo é perder, perdernos e perder sobre todo aos seres queridos. A que é inmune á alegría, á coraxe, ao amor, á amizade e á palabra, cinco misterios

    Comparto viños con dous vellos militantes do Partdo Comunista e de CC.OO dos que me separa un infinito en cuestións políticas e de ideas. Como un xa ten os seus anos, e eles tamén, e despois de discutir como parvos tertulianos, acabamos recoducindo a conversa a iso que se coñece como socioloxía do ocio: dime con quen tomas os viños e direiche quen es. Ao final rematamos tendo unha charla agradable e interesante