A primeira nova veu da man dunha muller que non deixaba día ningún sen mergullarse nas augas quentes de As Burgas. Afeita como estaba aos 37 graos, máis ou menos, notou un lixeiro arreguizo un martes de entroido cando se meteu na auga. Corría un andazo de gripe polo que lle apuxo o frío sentido a unha catarreira que encetaba e non pensou máis no asunto. O mércores non tiña síntoma ningún de catarreira pero volveu sentir o arreguizo na auga. Ao día seguinte a auga estaba morna sen dúbida ningunha. Teimou co encargado ata que puido convencelo para que medira a temperatura de saída nas Burgas e na piscina. Baixaran: dos 65 acostumados a 59 graos na burga e dos 37 a 31 na piscina. Algo non ía ben. Nunca se dera unha situación como esta. As augas mantivéranse sempre por riba dos 60.
Nos días que seguiron a temperatura seguía baixando devagar pero sen pouso e o mesmo acontecía na Chabasqueira, o Muíño e Outaríz. Chamados polas autoridades, chegaron os xeólogos, os vulcanólogos, os enxeñeiros, os políticos, os astrólogos, os ecoloxistas…
Malia os estudos ninguén atopaba a razón desa baixada que non se detiña. A capital termal esvaecía e ninguén sabía porqué… Tampouco había moita certeza da orixe das augas quentes que levaban milenios abrollando sen incidentes que salientar. Supoñían os entendidos que as augas das chuvias afundían na terra tres quilómetros para quecer alí entre rochas de granito e volver de novo a abrollar no chan nunha viaxe de trinta anos. Ao cabo, son augas emigrantes, moi acaídas coa cidade que as acollía. Nese longo camiño no tempo e polas fonduras da terra …¿como saber o que acontecía?.
Alguén lembrou que nunha novela de don Álvaro Cunqueiro onde se procuraban explicacións para un fenómeno de feitío semellante pero cun aquel sobrenatural, as autoridades preguntaran: ¿Ten isto explicación científica?. Un home de sona acreditada polos seus saberes dixo: Non. Ten explicación poética que é de grao superior…
Os poetas esquecidos foron convocados. Un deles túzaro e non subvencionado propuxo facer sacrificios a Calpurnia Abana ou ás ninfas que ela adoraba. Abondaría, pensaba, con sacrificar na burga algún político local ou provincial como fixeran os aqueos coa filla de Agamenón, Ifixenia, na guerra de Troia para que os deuses trouxeran o vento preciso para levar as naves as praias de Ilion, pero a idea foi desbotada malia ter defensores de abondo por falta de colaboración dos políticos. Outro, subvencionado, defendía un recital nas augas agora mornas no que el e os seus colegas do grupo Follas Vellas da Ourensanía recitarían obras propias pero foi tamén rexeitada por si acaso as ninfas e os deuses tutelares das termas afeitas a Horacio e Virxilio non lles gustase o recitado, cousa moi probable.
Ao cabo, un coitado funcionario da Facenda afeccionado ás estatísticas e á caza de morosos, mandou recado ás autoridades de que descubrira unha curiosa correlación. A baixada da temperatura das termas estaba relacionada con peche dos comercios locais, co exilio da mocidade e coa baixa demográfica. O funcionario mesmo chegou a formular a relación de xeito preciso: cada dez comercios pechados, cada dez rapaces exiliados, cada dez veciños menos, a temperatura da auga baixaba 0,5 º centígrados, 32,9 Farenheit (era un funcionario moi anglosaxón). É , dicía o funcionario, como se as augas fosen un termómetro que medise a temperatura social da cidade e da provincia, como se as dúas estivesen enguedelladas dalgún xeito misterioso. De seguir o mesmo ritmo as augas xearían en poucos anos e a terra e a vida cívica de Ourense, privadas desa calor chegado das fonduras da terra, converteríanse nun permafrost. Ademais, remataba o funcionario, o único xeito de que as augas recuperasen a temperatura normal era inverter os tres procesos de peches, exilios e demografía esmorecente. Non había outra.
As autoridades locais, provinciais e nacionais fixeron un plan que como era costume, pretendía facer visible, poñer en valor e mostrar solidariedade co que acontecía e convocaron os poucos menciñeiros que quedaban na provincia para que procurasen abafar o suposto meigallo que atinxía ás augas e aos tres procesos. Malia as súas medidas e os desesperados exorcismos dos menciñeiros, peches, exilios e demografía seguían encollendo e con eles esmorecía a calor das augas. Xa ninguén se mergullaba nas pozas.
A cidade e a provincia ían xeando mainamente seguindo o ritmo das augas.
Hoxe, 26º nas Burgas e baixando.
O velho do Restelo
1 comentario en “Hoxe, 26º grados nas Burgas e baixando”
Por un momento, pensaba que Moncho se había pasado al gallego. Pero no, la firma es de O velho do Restelo. Qué susto !!!