O bispo irlandés James Usher, despois de cálculos bíblicos, feitos moi polo miúdo, chegou a conclusión a mediados do século XVII, que o mundo fora creado o 23 de outubro do ano 4004 a.C, ás nove da mañá. Anos máis tarde, John Lightfoot, profesor en Cambridge, afinou a data e dixo que o mundo foi creado no ano 3929 a.C pero mantivo o día, a hora e o mes de Usher, que por “azar”,
A primeira nova veu da man dunha muller que non deixaba día ningún sen mergullarse nas augas quentes de As Burgas. Afeita como estaba aos 37 graos, máis ou menos, notou un lixeiro arreguizo un martes de entroido cando se meteu na auga. Corría un andazo de gripe polo que lle apuxo o frío sentido a unha catarreira que encetaba e non pensou máis no asunto. O mércores non tiña síntoma ningún de catarreira pero
O Ex-Presidente X, (arquetipo imaxinario dun gobernante dun país non menos imaxinario) foi un «home feito a si mesmo». O Presidente Y, fillo do primeiro, é «un home feito polo seu pai». X, sempre retranqueiro, mesturaba afabilidade persoal con corrupción institucional. Y, non foi nin é afable e hai sospeitas sonoras de asuntos non moi limpos na empresa que preside. Segundo o laretar local, seica exerceu ás agachadas algúns vicios menores e con fachenda
Nos anos 70, moita mocidade francesa e non poucos intelectuais fixéronse maoístas. Algúns destes visitaron China en 1974 nunha viaxe coidadosamente planificada polas autoridades chinesas i escribiron despois relatos nos que loaban a revolución cultural e os logros maoístas. Roland Barthes, o filósofo François Wahl, Julia Kristeva e o seu home, Philipe Sollers, que daquela dirixía a revista pro-maoísta Tel Quel foron algúns dos invitados. Nese mesmo tempo, outros relatos máis informados contaban outra
Un maio é unha imitación dunha árbore que rexurde na primavera despois da invernía. En Pontevedra na miña mocidade, (xa van anos) os maios eran, e coido que seguen a ser, cónicos, adornados con laranxas sobre bases de fiúncho, musgo ou xestas e acostuman ir na compaña de coroas no cumio dun pau longo. Son fermosos. Un rapaz, métese dentro do maio e canta unha ou varias coplas que repiten outros rapaces mentres dan
Non sei se haberá un xeito peor de comezar unha entrevista que a de Javier Martín en El País con Antonio Lobo Antunes : Pregunta. Gracias por recibirnos na súa casa de Lisboa a cidade de Pessoa. Resposta. Non son un admirador de Pessoa. …! O Libro do desassosego ¡… O libro de non sei que abúrreme de morte. A poesía do heterónimo Álvaro de Campos é una copia de Walt Whitman; a de Ricardo Reis, de Virxilio.
A illa de Tristán da Cunha, descuberta en 1506 polo mariño portugués a quen lle debe o seu nome, ergue o seu feitío volcánico no medio do Atlántico sur a máis de 3.300 quilómetros da América do sur e 2.800 de Sudáfrica. É o lugar habitado que está máis lonxe de calquera outro lugar habitado que, no seu caso, é a illa Santa Helena, a 2.000 quilómetros ao norte, descuberta en 1502 polo mariño
Cando en 1977 morreu María Callas, un buque da armada de Grecia espallou as súa cinzas no mar Exeo. Por esquecer facer como os seus devanceiros unha ofrenda a Eolo ou por unha refolada non prevista, o caso é que o vento trouxo de novo as cinzas ao buque e os mariñeiros que estaban a bordo respiraron a poeira do que unha vez fora a raíña da ópera mentres escoitaban pola megafonía
No seu traballo como xornalista, que foi longo e plural, recoñecía Torrente Ballester dous referentes que influíron moito no seu estilo de escritura. O primeiro deles foi o relato de Pérez, alumno de retórica, convocado á pizarra polo seu mestre, o Juan de Mairena de Antonio Machado. Mairena, na súa clase de retórica: Sr Pérez. Salga usted a la pizarra y escriba: “Los eventos consuetudinarios que acontecen en la rúa” El alumo escribe lo que
Foi a lei que prohibía fumar no interior de bares e cafés a que fixo que as terrazas deixaran de ser estacionais e ocuparan, coa axuda de toldos e aparellos para quentar, prazas e rúas que non as coñecían moitos meses do ano. A ocupación temporal foi tamén espacial. Como se lembraran os vellos costumes ilícitos campesiños do país, os hosteleros ou hostileiros, que de todo hai, comezaron a mover as “lindes” facendo que devagar,
