Levaba tempo na procura dun libro dun filósofo italiano do que me chegaran novas por un amigo. Ao cabo, despois dunha hora percorrendo librerías en Internet atopeino na Biblioteca Pública. Na pequena folla que agora engaden na Biblioteca na primeira páxina para marcar as veces que un libro se presta, figuraba unha única petición anterior: 23 de xaneiro do 2015. Teño o costume de sinalar nos libros que leo aquelo que por diversas razóns me parece interesante. Cando o libro non é meu, as sinais feitas cun lapis son apenas perceptibles e moi doadas de borrar. No libro que agora lía, un mangado de pequenas entradas case aforísticas mesturadas con ensaios un pouco máis longos, cada vez que ía marcar algo ao meu parecer relevante, descubría que o meu predecesor é único lector, xa marcara cun punto a lapis case invisible o que eu me dispuña a marcar. Todo o que eu marcaría xa estaba sinalado e nada do que para min non era relevante tiña marca ningunha. Desbotada que a entrada do mes de xaneiro fose a dunha lectura miña anterior que fora esquecida, a semellanza, a exactitude cumpriría dicir, de gustos non deixaba de me producir un certo desacougo. A cousa foi a máis cando vin que o meu predecesor corrixía as “lagoas” mesmo do tradutor. Así, na páxina 173 pon una “b” para “bacantes”(adoradoras de Baco) onde o tradutor puxera “vacantes” e na 186 onde no texto figura un incomprensible “ el oro colado en la boca de Grueso de las Partes”, escribe no pé en galego: “Craso morto polos Partos con ouro fundido…Mala tradución?”, que, se non se trata dun xogo de palabras o que non parece, é sen dúbida o que o texto en italiano quixo dicir pois é o que corresponde aos feitos históricos xa que os partos son os persas e Craso un moi rico aristócrata romano a quen os partos mataron dese xeito, (meténdolle ouro fundido pola boca) aínda que en español “craso” e tamén “grueso”. A encargada dos préstamos na biblioteca informoume de que non era posible saber quen fora o lector que me precedera pois non se rexistraba ese dato e aínda que se fixera, non mo podería dicir por razóns de confidencialidade. Dende entón cada vez que teño ocasión, ceibo algunha cita do filósofo italiano cada vez que estou nalgunha xuntanza coa esperanza de que alguén a recoñeza e poida eu recoñecer a ese home ou muller que anda por aí que marca delicadamente os mesmos parágrafos ca min e corrixe os erros do tradutor mellor do que eu faría. Polo de agora, non hai sorte. Se cadra é, tamén coma min, alguén que gorenta pouco da vida social.
- O libro é El silencio del cuerpo Guido Ceronetti. Acantilado.2006.