Malia a pequena nota biográfica que aporta o libro, non estou moi seguro que C.D. Rose, que se presenta como editor, teña unha existencia máis real ca dos 51 escritores fracasados que acolle no The biographical dictionary of literary failure. Sen outras fontes onde acreditar tal existencia, e con algunhas sospeitas sobre o papel do prologuista, Andrew Gallix, na autoría do libro, aceptaremos que se trata dunha persoa well-educated, e universalmente recoñecida en partes de East Anglia como un prominente experto en escritores inexpertos. Os 51 fracasados literarios de tempos máis ou menos modernos teñen a autenticidade de Sherlock Holmes ou do capitán Achab e un trazo común: todos eles procuraron o éxito literario que non conseguiron por motivos moi diversos. João Quaresma, por exemplo, “foi” un marmorista que vivía nun pequeno pobo do norte de Portugal nos primeiros anos do século XX. Procuraba, no rego do seu ídolo Camôes, escribir un libro épico sobre as fazañas e o valor dos bacaladeiros portugueses que ían á vela ao Atlántico Norte e así conseguir a gloria literaria que faría, supoñía Quaresma, que os seus veciños erguerían para lembrar a súa obra magna, unha estatua súa a carón da de Camões. Como o tempo pasaba e o libro levaba xa máis de 1.000 páxinas sen que o épico marmorista albiscase o seu final, Quaresma fixo un pouso na escritura e tomou a decisión de facer el mesmo a súa estatua, cousa que lle levou uns meses morrendo pouco despois de rematala. Para abraio da súa muller, o Concello incautou a obra porque Quaresma non pagara un só imposto na súa vida e mesmo debía o mármol da estatua ao concello e de certo, tampouco había unha epopea bacaladeira que xustificase o monumento. Naqueles días foi asasinado o rei Carlos, e Manuel II ocupou o trono polo que o Concello púxolle un bigote de estuco á estatua de Quaresma e como ninguén naqueles tempos pre-audiovisuais coñecía a faciana do rei, converteron a estatua de Quaresma na do rei Manuel II con tal mala sorte que os poucos días o rei marchou ao exilio e naceu a República portuguesa. O concello tomou entón unha nova decisión. Ripou o bigote da estatua que pasou a se converter na estatua de Vasco de Gama. Hoxe, di Rose, a estatua de Quaresma-Vasco de Gama segue aí, con pintadas no pedestal do Sporting e do Benfica pero ninguén sabe quen foi o escritor e escultor João Quaresma… Pasquale Frunzio, “naceu” en Turín, unha cidade con algúns suicidas literarios de sona como Cesare Pavese, Primo Levi ou Emilio Salgari. Frunzio tomou a decisión de se suicidar desesperado por que ninguén publicaba o seu libro de poemas, Lo Specchio Segreto, e tamén coa certeza de que publicarían a súa obra se fose a dun poeta suicida. Abriu a chave do gas e deitouse no chan deixando ao seu carón o único exemplar de Lo Specchio e unha nota con instrucións póstumas. Por un malfado, e xa atinxido polo gas, para comprobar se todo estaba en orde, prendeu a luz. Unha faísca fixo estoupar a nube de gas e prendeu un lume que queimou o corpo de Frunzio, o seu único manuscrito e a carta coas instrucións póstumas. Frunzio quedou definitivamente inédito. Hans Kafka, era veciño de Franz pero non parente e tamén escritor sen éxito pois os editores nunca aceptaron publicar os seus contos, mesmo o dun home que acorda convertido nunha cascuda. Se o seu veciño Franz puido acadar a gloria literaria porque o seu amigo Max Brod non queimou os seus manuscritos como Franz quería, de Casimir Adamowitz-Kostrowicki non queda ningunha pegada na historia literaria porque o seu amigo Levallois, que recibira idéntico encargo de queimalo todo se morría nas trincheiras da I Guerra Mundial, obedeceu as ordes do seu amigo destruíndo para sempre o que, segundo os que puideron ler o manuscrito, sería unha novela, L´homme avec les mains fleuries, que deixaría o Ulisses de Joyce reducido a unha crónica de aldea.
O que fai Rose, se tal é o seu nome, é coller un problema dos moitos que atinxen aos escritores como o medo ao plaxio, a anticipación por outros dun argumento propio, as drogas e a escritura, a tradución, as novelas e poesías linguas minoritarias, (dun só falante vivo), a procura da inmortalidade ou da fama, a folla en branco, o minimalismo, ou a grafomanía, e personificalas nun escritor ficticio, pero “real”. Edward Nash, por exemplo, pensaba que podería escribir de todo se era quen de atopar o xeito perfecto de describir unha nube ou unha ola. Pasaba horas ollando o mar e o ceo e as noites intentando poñer en palabras novas esas sensacións sen conseguir nunca escribir unha sola frase. Chad Seehan, como os románticos, cría na inspiración e na primeira frase ditada polas musas. Cando morreu, tiña centos de fermosas primeiras frases que nunca se seguían de segundas frases …
Este fermoso libro de ¿Rose? é realmente un ensaio sobre os problemas dos escritores agachado como un feixe de biografías nas que cada un dos personaxes está atinxido de forma desmesurada e metafórica por unha desas teimas ou eivas propias de calquera que escriba. Son eivas e teimas que todo escritor padeceu ou padecerá nalgún momento da súa carreira literaria e que dalgún xeito, están sempre presentes cando se sentan diante dunha folla en branco.
Rose escribe ben, moi ben, e coñece abondo a materia da que se ocupa con humor e sabiduría. Supoño que con algo de sorte será traducido axiña.
The biographical dictionary of literary failure. Edited by C.D. Rose. Melville House. 2014.170 páxinas. 8,91 libras en Amazon.co.uk
S. L.
Fracasos Literarios
Comparte esta noticia:
Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp
Email
Imprimir
Santiago Lamas
Santiago Lamas
Artículos, ensayos, escritos varios, que merecen mucho la pena de adentrarse en lo que pare esta cabeza biblioteca. Santiago Lamas, gallego borroso, estudioso y perfeccionista hasta el finisterre extremo, nos exige un mínimo esfuerzo para comprenderlo, ¡faltaría más! ¡sobra menos!.
Más artículos de este autor
6 comentarios en “Fracasos Literarios”
Y me vuelvo a preguntar: Porqué este señor no escribe en el idioma del Imperio? Si así fuera no habría en Galicia quien se le aproximase, ni de lejos. Tiene un talento especial para escribir este señor. Nada qué hacer sobre esto, me temo Lástima…
“Y me vuelvo a preguntar: Porqué este señor no escribe en el idioma del Imperio? Si así fuera no habría en Galicia quien se le aproximase, ni de lejos. Tiene un talento especial para escribir este señor. Nada qué hacer sobre esto, me temo Lástima…”
Si lo precedente es el ejemplo del “idioma del imperio”, mejor que Lamas Crego siga escribiendo en gallego.
Magister dixit !!!
Non possumus impedire qui alii a nobis dissentiant, corazón.
Corazón????????????
Perdón: quería escribir “corasón”.