Nun dos seus sermóns considerados como pezas mestras da lingua portuguesa, o padre Antonio Vieira (1608-1697), xesuíta de longa e atafegada vida, nacido en Lisboa e morto na Bahía do Brasil, conta como en Coimbra había leas na Universidade entre os partidarios de dous “pregadores” que exercían o seu maxisterio en dúas igrexas veciñas. Uns dizíam este, e outros aquele,ata que un profesor, que alí chaman lente, dixo: “
Entre dois sujeitos tão grandes não me atrevo a interpor juízo; só direi uma diferenza, que sempre experimento: quando ouço um, saio do sermão muito contente do pregador; quando ouço outro, saio muito descontente de min…
O padre Vieira tiña moi claro que,o que cumpría conseguir cos sermóns, era, que os homenssairanmuito descontentes de si,asunto hoxe, que os “pregadores” políticos locais, cativos como son na súa altura de dirixentes, gaseosas como son as súas propostas e lixosas as súas condutas, non creo que consigan.O sabio lente de Coimbra creo que se os escoitara, engadiría unha posibilidade máis das que mencionaba : saír muitodescontente delese iso,por non empregar palabras máis porcas que son as que merecen digan os fiscais o que digan.
O Velho do Restelo
1 comentario en “O PADRE VIEIRA”
Todo lo contrario. No sólo No saldrá muy descontento de él mismo, sino que ahora se sentirá un campeón, se reafirmará en su pose de inocencia falsa y se sentirá ufano de haber machacado, con el peso de la ley, a la que osó acusarlo. Y que no hay prueba ni grabación que con él valga. Y si en el rumoreo de ésta ciudad quedara la mínima sospecha sobre sus actos mejor: “para machote yo que por donde paso arraso y donde pongo el ojo pongo la …” En fin. Se abre la veda para el derecho de pernada. Será consentida, pero el feudalismo y el poder demoledor, dictatorial y machista radical sigue vigente en algunos representantes públicos que se creen por encima de todos los poderes, deberes, ética y moral.
Dí: Putación.