Os anos que van de 1885, ano da morte de Víctor Hugo e do seu gran enterro, ata o inicio da Gran Guerra en 1914, son coñecidos en París como a belle époque. Francia, que perdera en 1871 a guerra con Prusia, (e coa derrota, Alsacia e Lorena), que afogara nun baño de sangue a Comuna de París que desafiaba ao goberno da república instalado en Versalles (30.000 mortos), recuperouse axiña economicamente desas dúas desfeitas e nun prazo de 11 anos organizou dúas exposicións universais, a de 1889, no centenario da Revolución, (que foi cando se fixo a Torre Eiffel) e a de 1900. Uns anos antes, en 1880, Haussman arrasara en París, as rúas estreitas ateigadas de casas antigas dun ou dous andares para construír os seus amplos bulevares, con ringleiras de árbores. París, escribe Roger Shattuck, podía agora exhibirse na rúa como nunha escena teatral.
Sen cine, radio, ou televisión, o teatro ocupaba daquela unha posición sobranceira e nel, unha actriz, reinaba nos escenarios. A raíña era, Sara Bernhardt. Filla ilexítima dunha nai prostituta de relixión xudía e de pai descoñecido, foi nai tamén dun fillo ilexítimo dalgún dos seus moitos amantes. Pasou en Bretaña os primeiros anos da súa vida a cargo dunha ama de cría que falaba bretón, que foi o seu idioma materno. Estivo despois interna nun colexio-convento do que a súa nai a sacou para intentar facer dela unha cortesá de luxo ao que Sara se negou. Afervoada, arroutada, e tamén de temperamento vertolán, no escenario acougaba e fuxía do histrionismo dos xestos excesivos e das retóricas fachendosas que, daquela eran as empregadas polos actores para representar os seus papeis, e actuaba dun xeito enxoito, psicolóxico, lonxe por exemplo, das toses, berros, e laios que ata ela, eran a norma nas escenas de agonía ou nos monólogos.
Foi a devanceira das estrelas que hoxe seguen o seu rego en costumes e modos publicitarios. Un século despois de Sara, Madonna ou Lady Gaga, por poñer dúas, que hai milleiros delas, nos seu xeito de publicitarse, non son máis que refugallos serodios do que esta muller encetou. Sara viaxaba sempre cun cadaleito aquelado con adobíos de ouro que sempre puña ao pé do leito e no que se deixaba fotografar durmindo no seu interior. Levaba nas súas xiras, sempre triunfais, varios animais aínda que hai que supoñer que non levaría os leóns e crocodilos da súa propiedade que tanto medo puxeron en Jules Renard que no seu Diario conta unha cea na que un dos cinco leóns de Sara, prendidos cunha cadea, desfilou entre os invitados deitados no chan, que non se moveron mentres o león os ía cheirando devagar un por un (na casa de Sara os invitados non se sentaban; deitábanse). Ao bispo de Chicago, que denunciara nunha homilía a sedución corruptora da actriz, envioulle un cheque de 200 dólares cunha nota na que lle dicía que grazas a publicidade da súa homilía puido aforrar douscentos dos catrocentos dólares que sempre empregaba en publicidade polo que podía empregar a súa parte no que quixese. Perdeu unha perna, fixo de Hamlet travestida de home,
Sara pagaba a súa publicidade. A Xunta de Galicia ven de pagar 300.000 euros a un rapaz que cun trapo de cociña na cabeza e moi cativas dotes escénicas e vocais ceiba durante cinco minutos unha riola de tecnorefráns nun vídeo que comeza con sete sete fotos-flash de Galicia e sen que os alleos teñan idea de que a cidades ou país corresponden os fuxidíos flashes.
Sen dúbida Sara Bernhardt facíao mellor e de xeito máis económico, pero mesmo nestes casos eu estaría de acordo se os 300.000 euros, ou moitos menos que o rapaz non da para moito, foron concedidos para que o rapaz do trapo de cociña na cabeza, Enrique Iglesias, creo, non mencionara en ningún dos seus vídeos a Galicia. Se queren promoción “viral” de verdade, abondaría por exemplo, con que concelleiros e conselleiros aparecesen nun vídeo paseando, como os invitados de Sara Berhard, entre catro leóns e co disfrace de entroido de Casiano. !Aí nos vemos!..