Noli me tangere
Cumprido tan só un mes de confinamento, quen máis quen menos anda con ganas de saír á rúa e volver a relacionarse, mesmo aqueles que contan con pisos ou casas ben condicionadas e pasan o peche en agradábel compaña. A verdade e que non estamos afeitos a este tipo de situacións, a vivir con medos e incertezas e agardando cas autoridades diten a orde da tan desexable liberación. Xa veremos cando e como sucede, aínda que as perspectivas, ata a chegada da presunta vacina salvadora, semellan máis ben tristeiras para boa parte da poboación, sobre todo para as persoas que están nesa franxa de idade entre a madurez e a vellez na que o virus se mostra máis perigoso. Case todas as miñas amizadas militan nesa franxa e algunhas delas xa tremen diante dunha vida limitada durante meses a unha rutina cotián de traballo-xubilación en solitario, paseos con distancia de seguridade e casa, sen posibilidade de rozarse en festas, concertos, cines, teatros, conferencias, cursiños varios, viños, copas e viaxes, ademais de esquecerse de bicos, biquiños, abrazos e sobas e afacerse a saudar á xaponesa. Pensando nelas, para que non desfalezan e manteñan vivas as ganas, copio un poema rico en verbos desvergonzados, de Oliverio Girondo, un poeta arxentino ligado ás vangardas dos anos vinte que, desgraciadamente, acadou máis sona pola relación coa tamén escritora arxentina Norah Lange, presunto amor platónico do Borges mozo, que pola súa poesía.
Fai dous días, na súa viñeta diaria en El País, aludía El Roto á poesía como un poderoso desinfectante. Quen sabe se tamén pode actuar coma un milagroso revulsivo. Non imaxino que se desperten tanto as ansias nas amizades que viven en parella como para entregarse a unha frega do calibre da que expresan os versos de Girondo, pero si que poidan, se callar, pasar un bo rato. En canto ás confinadas en soidade, confío que coa lectura do poema se acollan a soños e fantasías que alivien as súas pulsións, tendo en conta cas autoridades non prohibiron polo momento que nos toquemos a nós mesmos. Iso si, ollo! Non vos esquezades, antes e despois, de lavar as mans e os xoguetiños que empreguedes con auga e xabón. E ánimo, coraxe, saúde e boa letra.
Poema 12 (Espantapájaros, 1937)
Se miran, se presienten, se desean,
se acarician, se besan, se desnudan,
se respiran, se acuestan, se olfatean,
se penetran, se chupan, se demudan,
se adormecen, se despiertan, se iluminan,
se codician, se palpan, se fascinan,
se mastican, se gustan, se babean,
se confunden, se acoplan, se disgregan,
se aletargan, fallecen, se reintegran,
se distienden, se enarcan, se menean,
se retuercen, se estiran, se caldean,
se estrangulan, se aprietan, se estremecen,
se tantean, se juntan, desfallecen,
se repelen, se enervan, se apetecen,
se acometen, se enlazan, se entrechocan,
se agazapan, se apresan, se dislocan,
se perforan, se incrustan, se acribillan,
se remachan, se injertan, se atornillan,
se desmayan, reviven, resplandecen,
se contemplan, se inflaman, se enloquecen,
se derriten, se sueldan, se calcinan,
se desgarran, se muerden, se asesinan,
resucitan, se buscan, se refriegan,
se rehúyen, se evaden, y se entregan.
Coda: deixo outro poema de Girondo a xeito de conxuro contra a esa suripanta que está tan segura da súa vitoria que nos da toda unha vida de vantaxe.
Visita (Persuasión de los días, 1942)
No estoy.
No la conozco.
No quiero conocerla.
Me repugna lo hueco,
la afición al misterio,
el culto a la ceniza,
a cuanto se disgrega.
Jamás he mantenido contacto con lo inerte.
Si de algo he renegado es de la indiferencia.
No aspiro a transmutarme,
ni me tienta el reposo.
Todavía me intrigan el absurdo, la gracia.
No estoy para lo inmóvil,
para lo inhabitado.
Cuando venga a buscarme,
díganle:
“se ha mudado”.