Hai días en que, logo de moito enredar aquí e acolá, un remata acolléndose a aqueles versos do soneto “Reconocimiento de la vanidad del mundo”, do militar e poeta renacentista Francisco de Aldana: «En fin, en fin, tras tanto andar muriendo, / tras tanto variar vida y destino, / tras tanto, de uno en otro desatino, / pensar todo apretar, nada cogiendo…».
Ese disfrace que algúns levamos por riba e que tan ben describía nun artigo Manuel Jabois: «Lo veo en los demás y me lo veo a mí mismo: la soberbia, la entereza fingida, a veces el ego, que no es más que una montaña de inseguridades, de fragilidades y de palparse las rodillas antes de echarse a llorar solo».
Non deixa de ser un tanto esaxerado que digan de Emily Carroll, a autora de cómics canadense, e do seu libro Cruzando o bosque, que é unha sorte de Patricia Highsmith reescribindo os contos clásicos para nenos… Si recoñezo que foi un pracer descubrir que unha autora moza volva falar do misterio e do terror do bosque, agora que apenas hai bosques, polo menos aquí, e que escriba nun dos cinco contos do libro algo que me lembrou ao ton dos relatos que nos contaban aos nenos nas noites de inverno: «Ah, pero has de cruzar o bosque unha e outra vez… ―dixo unha sombra na xanela― …e para evitar ao lobo deberás ter sorte cada vez… Pero ao lobo… ao lobo bástalle con ter sorte unha soa vez».
[As noites de verán da infancia na vella casa de Maside, cando durmiamos na terceira planta, lonxe dos nosos pais, que o facían no segundo andar… E coa escuridade chegaba o medo. O medo de debaixo da cama, do arredor, do outro lado da pequena porta ao fondo da planta, a que se abría ao baixo cuberta, onde habitaban os sen nome que axexaban na sombra. Ben que o sabía eu porque os vía cando non os quería ver, cos ollos pechados.]
2 comentarios en “”
Cando un mira no mundo o desenrrolo da vida
e a última desembocadura como resumen final,
dan ganas de andar espido, desfacerse de todo harapo que cubre todas as facetas da nosa vida
e facer unha longa inmersión no silencio na única compaña dun mesmo.
Recobrar ese equilibrio que só se daba no ventre da nai.
Volver os orixes, o primixenio soplo de vida. Ao camiño de volta.
Un consigo mesmo.
Ou unha especie de anacoreta.
¡Quén poidera vivir fora destes ruidos, cun pouco de silencio!
Cada vez me gustan más estas reflexiones. Me conmueven .