A finais dos anos setenta do século XX, un singular escritor italiano, Guido Cerenotti, reflexionaba no seu libro El silencio del cuerpo (Milano: Adelphi Edizioni, 1979; Barcelona: Acantilado, 2006) sobre os enormes e profundos cambios que se produciran no mundo nos últimos cen anos:
«Habríamos podido digerir este inmenso cambio y vuelco de vida, de costumbres, de ambiente, de usos mentales, si hubiese durado sus buenos mil años, un poco más que el tiempo transcurrido entre la fundación de Roma y el principado de Constantino: ¡pero en menos de cien!… ¡Y en sólo cincuenta, tantas raíces arrancadas! ¡Y en los últimos treinta un impulso de una brutalidad tan terrible! ¡Y estos diez que acaban de pasar y que han agrandado cada vez más la desmesura! ¡Y el último! ¡Y el año que viene podría valer lo que los últimos cincuenta! […] Los que razonamos sabemos que hablamos a un auditorio de dementes o de candidatos a aspirantes a la demencia […] El apogeo de la demencia no está tanto en la realización de ciertos actos demenciales, llenos de demencia, y de demencia particularmente indecente, cuanto en los estribillos que lamentan una celeridad insuficiente, el tiempo “que se pierde”, el retraso “inevitable”, el riego de “aflojar la marcha”».
Antes de Ceronetti, moitos escritores e pensadores do século XIX e do XX xa reflexionaran sobre o que supuxo en Occidente a fin da sociedade estamental de Antigo Réxime e o xurdimento do Estado contemporáneo, do capitalismo e a sociedade de masas e de consumo. Esas reflexións chegaron tamén á cultura popular: lembremos aquel «Hoy las ciencias adelantan que es una barbaridad», de La verbena de la Paloma, ou o tango Cambalache. Os cambios dos que se facía eco Cerenotti nos setenta non fixeron máis que aumentar en progresión xeométrica desde entón, algo do que somos concientes algúns dos que vivimos outras formas de estar no mundo, polo menos en España, e do que non se enteran os nacidos no vórtice do gran tornado das últimas décadas. A día de hoxe xa ninguén é capaz de explicar o funcionamente desta sociedade de loucos na que vivimos e que seguimos alimentando día tras día sen saber por que o facemos. E non estou negando os progresos evidentes en moitos campos, sobre todo en ciencia e tecnoloxía. Mesmo se me apuran podo dicir que en xeral gozamos no mundo de mellores condicións políticas e sociais. Tampouco me move ao escribir misticismo nin ascetismo de ningún tipo. E non sairá da miña boca ninguna apoloxía do sufrimento. Tamén son consciente de terme educado naquela falacia da cultura pop de vivir na intensidade e a diversión («Temos toda a vida para disfrutar / Temos toda a morte para descansar», que cantaba Moustaki), que tan ben nos sentou aos nacidos no franquismo. Non sei se será cousa dos anos, pero penso que ao mellor non estaría de máis pararse a refexionar un cacho, deixar de actuar por actuar e calar…
«Quien tolera los ruidos es ya un cadáver».
-Guido Cerenotti-
Coda: Hoxe case todo é ruido.