Sopla un airiño leve que apenas mitiga a calor diurna e xa permite gozar por primeira vez das terrazas nocturnas do barrio mesmo en camisa ou camiseta (certo, un é un tanto peito lobo). Aínda non hai moita xente e, sobre todo, pouca é a que aguanta máis alá das once da noite. Pero xa se nota un lixeiro ambiente de verán. Dous xornalistas de mediana idade, entre os coarenta e os cincuenta (de esquerdas; agora case todo o mundo é de esquerdas), chegan en bicicleta e dan contan do seu plan de exercicios físicos –a saúde, esa épica contemporánea- por aquilo de baixar peso e coidar da saúde. Vaise formando tertulia ao redor das novas do día… Cóntolle ao patrón do establecemento a editorial de El País de hoxe, que subliña que a clase media semella que volve a saír da casa e a consumir en hostelería e turismo. Apunta que iso é cousa de Madrid, que xa lle teñen comentado nos últimos días que a capital está remontando. Será polo de Ahora… A ver se temos sorte no barrio e comezamos a recuperar ao fío dos cambios: os veciños de Fontiñas foron os que lle deron máis votos á candidatura de Compostela Aberta, pero xa se sabe que o Sil leva a auga e o Miño a fama. A Compostela roxa está escenificada na parte vella da cidade, por iso a celebración do éxito electoral celebrouse no parque de Belvís… Continúan a conversa e os viños e chegan as risas e as anécdotas de antano e de ogano. Non todo é alegría. Unha muller loira, xa entrada en anos, cuns pantolociños vaqueiros muy curtos e con dous caniches, escoitando música, con aire ensimismado, aporta un toque de decadencia e tristura que se acomoda máis á realidade do barrio… E con ela veñen as asociacións: penso que é raro o mes desde fai anos que non reciba malas novas de seres queridos, que nunca fun tan pobre coma hoxe, que non hai día que non me falten ganas de presentar a miña dimisión de xeito irrevocable (Ferlosio dixit), pero que a pesar de todos os males, que sempre foron e serán moitos e terribles, e do meu carácter, antropoloxicamente pesimista, a vida segue parecéndome encantadora e fascinante. Como escribiu Savater na autobiografía coa que remataba Criaturas del aire: «He estado solo, quizás estoy solo, me quedaré definitivamente solo, pero no consigo arrepentirme. No me arrepiento».