O escritor Luis Landero concluía onte o seu artigo de reivindicación da filosofía, en El País, recomendando acollerse á lectura dos filósofos de ogano e antano diante do tsunami de eleccións que nos ven enriba este ano. Claro que para ler e/ou pensar, ademais de ganas, curiosidade, atención e certo hábito, fan falta, como el mesmo indica, recollemento, soidade, esforzo e lentitude, e non semella que hoxe as xentes estean moi dispostas a cultivar esas hortas, mesmo as persoas que tiveron a sorte de gozar de educación superior e dispoñen de tempo. Por iso, seguramente, o líder de Podedes regaloulle ao monarca a serie Xogo de Tronos, e non as obras completas de Shakespeare que, como sinala o tamén escritor Enrique Vila-Matas no seu artigo quincenal, que apareceu tamén onte e tamén en El País, son moi superiores á serie citada en complexidade, intelixencia, tramas e linguaxe. E non é que lle falta razón a Vila-Matas, pero desde o punto de vista da política espectáculo que se practica na actualidade hai que recoñecer que é moito mellor a opción que escolleu Iglesias. A chamada alta cultura sempre foi e segue sendo cousa de minorías, antano reservada só a homes acomodados, e hoxe, polo menos nas sociedades máis ricas e igualitarias, ao alcance de moitas persoas, a pesar de que sexan poucas as que se animen a seguir ese camiño. Creo que aínda tendo en conta a que está caendo, nestas latitudes segue sendo válido o que cantaba Susana Rinaldi naquel tango: «quien no fue mujer ni trabajador, dice que el de ayer fue un mundo mejor».
E falando de series, os sucesos en Baltimore dos que tamén hoxe se fan eco os medios trae á actualidade a estupenda The wire, ficción creada polo xornalista e escritor David Simon e que casualmente, despois de anos de tela descuberto, decidín ver na súa totalidade nestas últimas semanas. Ese retrato coral da problemática social da cidade estadounidense que se mostra nas cinco temporadas da serie (as barriadas probes, nas que conflúen tipos marxinais, familias pouco ou nada estruturadas, traficantes de drogas, “camellos” de esquina e policías mellores, peores e fillos de puta; o decadente porto e os decadentes e corruptos sindicatos portuarios, a impotente e sucia política municipal ou a imposible educación pública dos máis desfavorecidos), permíteme valorar mellor a Compostela que habito, unha pequena urbe cómoda, das máis ricas do país, cuns servizos apreciables, moita cultureta e creación artística de dios bendito e na que case nunca ocorre nada, agás de vez en cando un homicidio un tanto raro ou un roubo case surrealista. Non digo que non estea exenta de problemas e que as cousas non se poidan mellorar, pero diso seguro que xa nos van falar as distintas forzas políticas que aspiran a exercer o goberno no Pazo de Raxoi durante os próximos anos.