Creo que non hai nada que pensar e dicir sobre a morte, ese punto final, esa eterna triunfadora –xa os antigos gregos referíanse aos humanos como os mortais. Pero un, a pesar do seu ateísmo, foi educado nunha relixión que pon a salvación nesa outra vida, nese outro estado do que hoxe en día xa só fala de cando en vez o Iker Jiménez en Cuarto Milenio ao tratar dos que estiveron un tempo alá e logo volveron, problema que seguramente tería solucionado o doutor House sen tanta mala literatura. Máis aínda, os humanos levamos unha chea de milenios enterrando aos nosos mortos e relacionándonos con eles. Teño que dicir que a min persoalmente non me desgusta visitar os cemiterios e levarlle flores aos meus seres queridos e incluso botar unha leria mental cos defuntiños, sobre todo se o cemiterio ten o seu aquel toque estético, como o de Ribadavia. A pasada semana, como todos os anos, volvín á vila por Todos os Santos e Defuntos. O día 1, celebrábase tamén no pobo A Noite Meiga, algo así como unha festa entre gótica, o Halloween e o Samaín, unha carnavalada que se leva montando desde fai uns anos e na que pequenos, mozos e maiores saen disfrazados á rúa co afán de divertirse e facer ruído. Pola mañá ou pola tarde pasas polo cemiterio e cara a noitiña, disfrazado, participas no desfile. Hai que entreterse e matar o tempo. Ademais, xa se sabe que desde antigo para os galegos «Deus é bo pero o demo tampouco é malo».
O día de defuntos comín coa pouca familia que me queda. Na sobremesa, unha das miñas tías lembrouse dun dos nosos queridos mortos, do avó Manuel, o Coral, ferroviario de profesión e xardineiro na viña no tempo libre –no Ribeiro coidábanse as viñas como xardíns e plantábase de todo entre as gabias. Contaba a miña tía como amasaba o pan para a familia, primeiro nos tempos da República, logo durante a posguerra, naquel pisiño da Rúa dos Fornos duns cincuenta metros cadrados no que vivían o matrimonio e os tres fillos. No camiño de volta a Santiago, no coche, pensaba que nesta vida, ao mellor, non hai máis que amasar o pan e có demais só e ruído.
3 comentarios en “Defuntos”
Un escrito amable y tierno el del Sr. Mato También me parece que los cementerios, no todos, son lugares acogedores , quizás de los pocos lugares donde hay silencio El cementerio de mi pueblo ( por cierto oi en las noticias que Colòn era de allí) es pequeño, esta limpísimo y desde donde, se ve el mar. A los muertos no les importa eso, ni las panorámicas, ni la limpieza, ni siquiera el silencio, pero a los vivos, a los que estaremos allí, nos tranquiliza la idea de terminar en un cementerio bonito, acogedor y familiar. Cosas de vivos!!!
Non sei quen nin cando meteu o antroido no días dos defuntos, nin que meteu o kitsch nos camposantos nin quen inventou as visitas nocturnas turísticas e colectivas aos cimeterios. Agora hai concellos que promoven marchas zombies que máis tarde ou máis cedo entrarán e sairán dos cemiterios. Eu só espero que se atopen coa Santa Compaña do país e escorrente a toda esta xentalla que xa non sabe o que é o respecto aos defuntos.
Uno de los libros más hermosos que he leído sobre la Santa Compaña es de Carré Alvarellos, no recuerdo el título, solamente que lo presté y no me lo devolvieron; intenté volver a comprarlo pero no es posible…Lástima. Lo de las visitas guiadas me parece una falta de sensibilidad escandalosa. Por cierto, hablando de cementerios, había una canción de Mecano titulada “No es serio este cementerio”que me gustaba mucho, tal vez porque coincidió su salida con el fallecimiento de un familiar. Me consolaba la idea de aquél camposanto ,que se me antojaba menos triste, incluso agradable. Todavía me gusta la canción.