Hoxe había que saír a contemplar e celebrar a lúa, a última grande lúa do verán, a do viño, a que anuncia que os acios están xa maduros e que axiña comezará o tempo da vendima. Mañás e noitiñas frescas e mediodías quentes. Falo, claro, do sur, das terras do interior, dos Ribeiros, Monterrei, Valdeorras e Ribeira Sacra. Os viños da autoestrada do atlántico, os albariños e rosales, son outra cousa, negocio de fai unhas ducias de anos, de novos ricos, xente que descoñece o de cultivar a viña como un xardín. En fin, non quero poñerme estupendo –empalmado, que dicía unha boa amiga feminista-, que remato reivindicando identidades nas que non creo (por certo, hai que ler o polémico libro de Alain Finkielkraut, “La identidad desdichada” (Alianza, 2014), que comenta hoxe Savater en El País).
Pouco axuda o clima, o bochorno case mediterráneo que padecemos estes días. No bar tampouco era moita a xente. Tempos de crise, miserables. Na terraza estaban a xornalista do Correo, un actor galego en franca decadencia –ademais, sobreactuando-, e unha mesa de galegos/orientais falando en inglés cos camareiros –hai traballadores que se esforzan- e xogando cos móbiles. Pero, amigos, hoxe Pura tiña “machiños” (fanecas pequenas)… Non hai peixe barato e miúdo tan agradecido cando está fresco. Xamais esquecerei a fonte de fanecas que papamos cando estudantes nun chiringuito da praia de Menduiña logo de gozar dun baño no mar. Por non falar das fritidas que cociñaba a miña nai. Esa muller. Pero falaba da lúa… Ao final estaba mal situado na terraza e o ceo medio nubrado e tiven que facer un escorzo para mirala… E no bar de enfronte nin tan sequera lucían, como o ano pasado, as pernas da choni rubia do meu barrio. Levantei o sitio, pechei os ollos e funme cantando: «Aquellos ojitos verdes con quién se andarán paseando / ojalá, ¡ay¡, que me recuerden, aunque sea de vez en cuando…». Alfonso Mato