Coincido hoxe pola mañá nunha librería da cidade cun amigo, profesor universitario e un dos mellores especialistas en ciencia política de España (si, España; non Estado Español). A conversa deriva á investigación histórica, aos anos dedicados a estudar distintos temas históricos do país con cativos resultados a hora de incidir na visión da Historia de Galicia hexémonica hoxe en día, polo menos entre as elites culturais nacionalistas. Fálame da súa investigación pioneira sobre o rexionalismo galego, da edición crítica que coordinou do Sempre en Galiza de Castelao, ninguneada por tirios e troianos, ou do seu último libro que non mereceu nin un só comentario nos medios de comunicación do país. Comprendo a súa frustración, que no comparto porque decidín xa fai anos ausentarme de calquera debate que teña que ver con iso que chaman cultura galega. Non lle conto, para non afondar na ferida, de colegas do seu departamento que militan nun radicalismo político –e non de raíz- incomprensible se non botamos man dese narcisismo tan abundante nas sociedades contemporáneas. Pola noite, mentres tomo un viño e leo o segundo volume das Lecturas non obrigatorias (“Más lecturas no obligatorias”, Ediciones Alfabia, 2012) da poetisa polaca Wislawa Szymborska, descubro uns parágrafos, a propósito das memorias de Maurycy Beniowski, un aventureiro, explorador, colonizador e escritor de orixe eslovaco do século XVIII que loitou contra a intervención do imperio ruso en Polonia, que explican moi ben as dificultades de combater as mentiras históricas: «Por cada página de embustes son necesarias tres, cuanto menos, para desmentirlas […] La mentira no es panticorta, que digamos. Es ágil como una gacela. Es la verdad la que nada tras ella a paso de tortuga, cargada con todos esos documentos aclarativos, correciones y exactitudes […] Pero antes de que empiece a ganarle terreno, ve con disgusto cómo el objeto de su persecución ya ha encontrado una meritoria inmortalidad en la obra de algún gran poeta. ¿Y qué le vamos a hacer?». Pois nada, como di Ferlosio, recoñecer que somos Babel e tratar, cando menos, de non enmerdar demasiado ao veciño.
Sábado escéptico
Comparte esta noticia:
Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp
Email
Imprimir