Este sábado pasado invitoume un veciño, vello seguidor do Atlético de Madrid, a mirar na televisión o partido que o seu equipo xogaba contra o Barcelona e no que se dirimía o título da Liga de fútbol. Invitoume sabendo que as miñas preferencias están máis preto dos «culés» que dos «colchoneros». Tamén é certo que os seguidores do Atleti por estes pagos non abondan e que postos a elixir compaña para presenciar o espectáculo a miña non era das peores: o veciño sabe que o meu comportamento como espectador de fútbol está moi lonxe do que consecuentemente coa esencia de este e de calquera xogo de competición soen adoitar os chamados «hinchas», que só contemplan a posibilidade de «ganar, ganar, ganar y volver a ganar», como dixo nunha ocasión, definindo que era o fútbol, un dos heroes do panteón atlético, o xogador e adestrador Luis Aragonés. Por certo, segundo a wikipedia, a palabra «hincha» tivo a súa orixe en Montevideo, a comezos do pasado século, en relación con un seguidor dun club de fútbol local, talabarteiro de profesión, que alentaba con moitos berros e moita paixón ao seu equipo e que ademais exercía nel de «hincha», dedicábase a «hinchar» os balóns de fútbol do seu club: «¡Mira como grita el hincha!», seica comezaron a dicir algúns dos espectadores, e a partir de aí…
Durante boa parte do encontro, o meu veciño mantivo unha actitude derrotista, propia dos seguidores atléticos, máis acostumados a perder que a gañar. Desde logo que de nada lle servían os meus comentarios gabando a excelente campaña que fixera o seu club e demais argumentos que empreguei para tratar de consolalo ante a que el consideraba segura derrota. Tan convencido estaba que, cando rematou o partido e o Atlético converteuse no novo campión da Liga, apenas foi quen de exteriorizar emoción algunha: un simple «xa está» e os ollos vidrosos, coas bágoas a punto de saír, nos momentos máis sentimentais da celebración do trunfo polos xogadores e o equipo técnico do club.
De volta a casa ía cavilando eu no asunto dos perdedores recorrentes –si, xa sei que en última instancia todos somos perdedores: co paso dos anos perdemos as persoas queridas, ademais do pelo, os dentes e ata as ideas, como dicía Voltaire, para rematar perdendo a vida. Clubs de fútbol como o Atlético Madrid ou o Betis («¡Viva er Betis manque pierda!»), que mira ti por onde este ano remataron primeiro e último, respectivamente, na clasificación da Liga, teñen fama de perdedores. Claro que a figura do perdedor tamén ten o seu encanto e os seus seguidores na nosa sociedade: penso, por exemplo, nos personaxes da novela ou do cine do chamado xénero negro, pero tamén no Rick Blaine interpretado por Bogart en Casablanca, por non falar de esas persoas que van pola vida disfrazadas de perdedoras, gabándose do seu destino, e que todos coñecemos. Ía cavilando, dicía, cando me veu á cabeza unha frase que, salvando as distancias, define moi ben a actitude do meu veciño logo do trunfo do seu equipo. A frase é de Isaac Díaz Pardo, un home que non sen razóns definíase como perdedor: «… estou já tam afeito a perder que non sei que fazer se un día ganho».