Levo uns días amolado a causa dunha molestia na espalda. Imaxino que son as “secuencias”, que din en Ribadavia, de fochicar ano tras ano no ordenador. Cando non aturo, salgo a pasear o meu malestar polas esquinas do barrio. Onte pola tarde atopoume un vello coñecido, un pouco máis novo de idade pero que xa anda tamén a xogar na segunda parte do encontro. Debía levar cara ruín, porque me preguntou que me pasaba. Nin me deu tempo á contarllo. Nada máis comezar, xa me cortou: “Pero mira os meus ollos, non notas nada? Veño do oculista, non vexo un carallo, 14 dioptrías en cada un. E o peor son as tres hernias discais no pescozo que me teñen todo o día mareado. Calquera día caio redondo…”. Vella táctica, preguntar para logo non deixar meter baza. Case non sentía molestias na espalda cando rematou de enumerarme os seus moitos males. Como despedida contoume o que di un amigo seu: “Mellor morrer que perder a vida”. Ese sabe. Coa que nos están botando por riba os ánimos cada día están máis baixos. Raro é o amigo ou coñecido que cando me cruzo con el e o saúdo co tópico que tal, non aproveite para soltarme a listaxe particular de malestares que padece. É normal. Tanto que creo que deberiamos ir un pouco máis alá e acuñar todos os perxudicados pola crise e outros males o saúdo que os monxes trapenses empregaban a diario entre eles: “Il faut mourir”, “Hai que morrer”. Xa non sei se cavar a propia tumba, a razón dunhas cantas paletadas diarias, mítica tarefa que certos eruditos atribúen tamén aos trapenses, seriamos quen de levala a cabo. Aínda que esas leiriñas que agora ceden os gobernos dos concellos dalgunhas urbes galegas para que os desasosegados cidadáns planten hortas ben poderían servir.
Il faut mourir
Comparte esta noticia:
Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp
Email
Imprimir