Si, xa sei que todo o mundo anda preocupado por no sei cantas cousas importantes, públicas ou privadas, pero seguro que dispoñen dun anaco de tempo para imaxinar, memorizar e incluso representar pequenos cachiños de literatura. Asegúrolles que o seu cerebro, que é moi maleable, llo agradecerá. Tamén os seus amigos, a súa familia ou a súa parella. Comezamos por un diálogo “clásico” sobre a adolescencia e o verán. Pertence a última é “estraña” novela de Kate Atkinson, unha das autoras máis “singulares” e interesantes de novela policial que teño lido nos últimos tempos (advirto: esta última non é novela de xénero negro). A escena transcorre unha tarde de verán no céspede dunha casa na campiña inglesa, despois da Primeira Guerra Mundial. Sylvie é a nai, e Ursula a filla adolescente. Non me digan que non llo poño fácil.
-¿Sabes? –Sylvie apareció de pronto y le dio un susto a Ursula que la despertó del todo-. Nunca más en tu vida volverá a haber días tan largos e indolentes como estos. Creerás que sí, pero nunca volverán.
-A menos que llegue a ser increíblemente rica –repuso Ursula-. Así podré estar sin hacer nada el día entero.
-Es posible –admitió Sylvie-. Aún así, el verano llegará a su fin algún día. –Se dejó caer en la hierba junto a Ursula y cogió el volumen de Kleist-. Un romántico suicida –comentó con desdén-. ¿De verdad piensas estudiar lenguas modernas? Tu padre dice que podía serte más útil el latín.
-Kate Atkinson, Life After Life (Una y otra vez). Barcelona: Debate, 2014-