Píllame na barra dun bar unha conversa sobre fútbol na que participan dous clientes e todo o persoal que traballa no local, agás unha camareira e as cociñeiras. Forman a desenfadada leria un total de sete homes con idades que van desde os vinte poucos aos corenta e moitos. Asómbrame que a pesar de ser seguidores de distintos equipos, falen sen erguer demasiado a voz e sen insultarse. Pero aínda me asombra máis a capacidade informativa e de argumentación da que fan gala case todos. Non só coñecen de memoria o que pasou no mundo do fútbol desde hai varias décadas –cando teñen dúbidas botan man do seu teléfono intelixente-, senón que disputan con sagacidade, ironía e incluso certa brillantez. Semella claro que estes homes teñen capacidade de memorización e saben razoar. Tamén que o seu interese polo fútbol ten toda a pinta de ser monotemático, como o que mostran certas mulleres que coñezo polo mundo do cine e as series de televisión ou algúns rapaces polos videoxogos. A fin de contas vivimos nunha sociedade de consumo, na cultura do espectáculo, e no mellor dos casos non somos máis que consumidores cualificados.
Venres noite. Atópome a unha coñecida que no vía desde fai tempo e logo dos que tal e que fas por aquí, cóntame que leva presa porque ten clase de pandeireta e baile “rexional”. Supoño que debe estar de moda o tema, pois este mesmo curso –en Compostela contamos por cursos, non por anos- souben que un amigo e un coñecido tamén lle daban con paixón á pandeireta. Camiño da casa vou cavilando que moitas das xentes que trato dedican parte do seu ocio a algún tipo de actividade recreativa ou deportiva, desas que, segundo din os entendidos, son beneficiosas para a alma e o corpo: ximnasia, natación, ioga, pilates, baile, música… Non sei se non tería que pensar, de cara a combater a miña crecente misantropía, e á parte do par de viños diarios que tomo polo barrio, en participar nalgunha destas actividades para socializarme máis e mellor. Sedúcenme algunhas das que practica o Santiago Lamas, contemplar a cadencia do escintileo dos faros ou o voo dos vencellos. Mágoa que viva no interior, que as dúas sexan solitarias e a segunda, ademais, estacional.
Venres. De madrugada. Logo de rematar “Centauros do deserto”, a novela de Alan Le May, e de volver a ver a película do mesmo título que John Ford realizou baseándose nela: ¿Actividades? O que un desexaría é poder cabalgar con Amos (un dos protagonistas da novela, que encarnou John Wayne na película baixo o nome de Ethan) e a súa xente ao amencer e descubrir pouco a pouco ao lonxe, coa chegada da luz, como van tomando forma as ameazadoras siluetas dos formidables xinetes comanches.