Hoy trae como anillo al dedo la actualidad política lo leído en el último libro de Santiago Lamas que editamos en elcercano, De vivos, vellos e mortos, que en el tercer párrafo de su página 196 dice textualmente:
“No ano 897, o papa Estevo VI, que sucedera a Bonifacio II, en complicidade coa familia Espoleto, mandou desenterrar o papa Formoso que fora o predecesor de Bonifacio e estivera enleado con asuntos políticos e dinásticos que prexudicaran a familia Espoleto nas súas reinvindicacións dinásticas. O cadáver, que levaba un ano soterrado, foi vestido coas roupas papais, interrogado polo papa Estevo e condenado, xa que non contestou nin se defendeu das acusacións do seu interrogador e o seu silencioso “avogado” non fixo defensa ningunha do acusado. Aplicáronlle a damnatio memoriae, polo qe foron borrados ou declarados nulos todos os seus decretos e actas e eliminada calquera pegada que puidese quedar da súa biografía nos rexistros civís e da Igrexa. Por se non abondase, o seu cadáver foi arrastrado polas rúas de Roma despois de lle amputar os tres dedos da man dereita cos que bendicía e quindando ao Tíber. Hai un cadro de Jean Paul Laurens (1838-1921) no que se pode imaxinar o que puido ser aquel xuízo. O corpo de Formoso foi recollido do Tíber por un eremita que o enterrou de xeito cristián e anos despois, cando as leas dinásticas pousaron, foi enterrado no Vaticano onde repousan os seus restos dende entón”.
Al hilo de la misma noticia de hoy viene bien leer a personas luchadoras contra régimen dictatoriales, como Torga, porque es para reflexionar:
Escribe Miguel Torga, comunista represaliado por la dictadura portuguesa, en su Diario, de 27 de abril de 1974 con motivo de los sucesos acaecidos en la rúa no 25 de abril: “Ocupação das instalações da Pide. Enquamto, juntamente com outros veteranos da oposição ao fascismo, presenciava a furia de alguns exaltados que reclamavan a chacina dos agentes, acossados lá dentro, e lhes destruian as viaturas, ia pensando no facto curioso de que as vinganças raras veces serem exercidas pelas efectivas vítimas da repressão. Há nelas um pudor que as não deixa macular o sofrimento. São os outros, os que não sofreron, que se excedem.” («Las instalaciones de la Pide han sido ocupadas. Mientras, en compañía de otros viejos veteranos de la oposición al régimen fascista presenciaba la furia de algunos exaltados que reclamaban la muerte de los agentes, acosados en su interior, y destrozaban sus automóviles, pensaba en el hecho curioso de que las verdaderas víctimas de la represión raras veces ejecutan la venganza. Tienen un pudor que les impide manchar su sufrimiento. Son los otros, los que no sufrieron, los que se exceden, como si no tuviesen la conciencia tranquila y quisieran alardear de una desesperación que nunca sintieron».)