Foi a lei que prohibía fumar no interior de bares e cafés a que fixo que as terrazas deixaran de ser estacionais e ocuparan, coa axuda de toldos e aparellos para quentar, prazas e rúas que non as coñecían moitos meses do ano. A ocupación temporal foi tamén espacial. Como se lembraran os vellos costumes ilícitos campesiños do país, os hosteleros ou hostileiros, que de todo hai, comezaron a mover as “lindes” facendo que devagar, pero sen pouso, as mesas e cadeiras foran indo cada día un pouco máis alá. Cada comercio que pechaba, e non eran poucos, permitía que a terraza ocupara a súa fachada cos seus escaparates agora baleiros. Onde a praza era pública, non era preciso agardar ningún peche e foi tratada como se fose un monte comunal aberto. Aos poucos, sen que fose moi evidente, as mesas e cadeiras avanzaron como se tivesen vida propia.Hai rúas polas que xa non é doado camiñar e calquera día haberá problemas graves con ambulancias ou bombeiros.
Como un enxame de velutinasas beirarúasvan “comendo” os espazos públicos dos paseantes (bancos incluídos) obrigando os camiñantes a desfilar como se fosen “portadores de vestidos” que diría Ferlosio, (modelos) nunha pasarela urbana espreitados polos centos de ollos amoreados nas cadeiras das terrazas dasprazas e rúas que os ven pasar.
Onte fun paseando contando as cadeiras das terrazas (as xa postas e as dispostas para facelo) dende o Campus ao Posío. Pasei por Otero Pedrayo, Cardenal Quevedo, San Lázaro, Paseo, Paz Novoa Praza Maior, rúas do casco vello, Santo Domingo, Cabanillas, Valle-Inclán e As Mercedes. Non fun máis alá do Progreso, Avenida de Bos Aires ou San Francisco que non visitei e onde non contei as cadeiras. Tampouco A Ponte, O Couto, O 21. Mariñamansa, etc. De facelo, o número de cadeiras sería moitísimo maior. Aínda así, a cifra desta pequena franxa do Centro é cando menos asombrosa: case 4.000 cadeiras enchen estas rúas a carón das infinitas pintadas sen limpar que ateigan i emporcallan portas, pedras nobres e paredes dende hai anos e que medran case co mesmo ritmo que as cadeiras sen que ninguén as pare. Pintadas e cadeiras compórtanse como un andazo vandálico que semella, polo momento, non remitir.
É certo, como no seu día escribiu ElisabethRoudinesco, que beber unha cervexa no solpor nunha terraza é unha sinal de civilizaciónpero falaba de “unha” non dunha morea de terrazas ateigadas de xente e de ruídos e o solpor, como moito, intuído nos lonxes.Na miña casa, escribía Thoreau en Walden, teño tres cadeiras: unha para a soidade, outra para a amizade e unha terceira para a sociedade. Imaxino o que pensaría das 4.000.