Ando a ler estes días o artigos que Carlos Casares foi publicando diariamente ao longo dos anos en La Voz de Galicia. Sempre pensei que eu era un dos poucos para os que o mellor da obra de Casares estaba nesta riola de artigos que hoxe abrangue os dez tomos que publica Galaxia baixo o título de Á Marxe. No do día 28 de novembro do 2001, poucos meses antes da súa morte, escribe Casares sobre algunhas das veces nas que co gallo dunha conferencia ou unha xuntanza, o presentador, teimosamente cambiáballe o nome. Así, a Ministra de Cultura presentouno como Antonio Casares e Tierno Galván, que polo visto tiña o costume, non se sabe se consciente ou inconscientemente de cambiarlle os nomes os presentados, teimou en referirse a el como Pajares malia os sucesivos avisos de JoseLuisSampedro sobre o seu erro. Hai pouco, un conselleiro de cultura que presentaba un libro meu escrito con outro amigo, pasou os vinte minutos nos que falou chamándome por outro nome que xa non lembro. Son cousas que cando non responden a incertos e bretemosos maquiavelismos son divertidas aínda que un non saiba moitas veces como arranxar o erro sen alporizarse ou parecer fachendoso. A saída máis espelida que coñezo a conta Jorge Amado na súa Nagegação de Cabotagem. Aconteceu cando Nicolas Guillén, poeta cubano negro, foi ao Brasil en 1965 onde o entrevistaron na televisión. O presentado que pouco debería saber de quen era ese poeta que tiña que entrevistar diso:
- O nosso entrevistado de hoje é o grande poeta negro das Américas, gloria de Cuba, A-rís-ti-des Gui-llén.. ¿Pronunciei ben o nome do poeta? Díxolle o presentador a Guillén auto-gabándose da súa pronuncia.
- Muybien, muybien. Usted lo pronunció perfecto, absolutamente perfecto pero en Cuba, Arístides, se pronuncia Nicolás, Ni-co-lás…