Alfonso Mato

Fai tempo que andamos un tanto toliños co das novas tecnoloxías aplicadas ao ensino. Semella que explicar un tema coa axuda do power point ou empregar internet na aula son prácticas cada vez máis frecuentes. Pola contra, asuntos de importancia na aprendizaxe como o do emprego da memoria, a comprensión lectora, o saber falar e escribir correctamente ou diferenciar entre información e coñecemento, moito me temo que se estean deixando de lado. Dalgunhas destas cousas

No mundo de hoxe, no que a cultura pouco máis é que espectáculo, non resulta raro que incluso os actos institucionais se adornen con presentadora, audiovisuais e música culta. Así sucedeu no que tivo lugar o pasado venres no Parlamento, organizado polo Consello da Cultura Galega e a Fundación Castelao co gallo do 70 aniversario da publicación da primeira edición do Sempre en Galiza: unha xornalista foi a encargada de conducir a sesión e entre

Para Lamas y Chesi, a los que gustan tanto los libros que incluso los escriben.   Uno de los relatos más sugerentes que he leído en los últimos años sobre el amor a los libros y a la literatura lleva el mismo título de este artículo y fue publicado en España, en 2005, por Abada Editores. El relato había visto la luz por primera vez en Basilea, en 1943, en la “Serie Europea” de la

Os xornais dixitais tenden a ser como un centro comercial –aínda que ben pensado e dada a súa decrecente calidade, mellor sería comparalos cun bazar chino-, sobre todo nas páxinas de cultura, nas que cabe todo: literatura, ensaio, filosofía, ciencia (certo que esta abonda máis na sección de sociedade), historia, arte, música, teatro, cine, danza, televisión, industria cultural, pero tamén touros, gastronomía, moda e ata blogs erótico festivos. Non entra o máximo expoñente da cultura

Siempre somos demasiado buenos con las mujeres é o título dunha noveliña publicada en Francia, en 1947, por Sally Mara, ao parecer unha moza irlandesa que naceu o luns de Pascua de 1916, data na que tivo lugar a famosa insurrección irlandesa contra o Reino Unido e na que transcorre a historia que nos conta a autora: un grupo de sete revolucionarios irlandesas toma unha estafeta de correos de Dublín na que deciden facerse fortes

Un sempre anda cos ollos e os ouvidos alerta, pillando de libros, revistas, xornais, películas, cancións, conversas con amigos ou coñecidos, ou de descoñecidos, frases que escoitas ao pasar, paisaxes, situacións cotiáns… que sei eu. Cando teño a man lapis e papel adoito anotalas. Cando non, confío na memoria. En calquera dos dous casos, a inmensa maioría pérdense na miña cabeza ou na lea de papeis e cadernos esparexidos en múltiples recunchos da casa. Onte,

Dicen las malas lenguas que el Rioja es el vino de Galicia, y no les falta razón, al menos si me paro a pensar en mis amigos y conocidos. No exagero si afirmo que mis compadres y comadres no pasan actualmente de La Montesa, Campillo, Ramón Bilbao, Azpilicueta (disculpen la propaganda) y algún que otro ribeiro, albariño, godello, mencia y ribera del Duero. No esperen a continuación un discurso nacionalista, aunque no estaría de más

O título fai referencia ao gran asombro que sentín onte pola noite coa nova de que a iniciativa cidadán Podemos se convertera na cuarta forza política en España, nas eleccións ao Parlamento Europeo, con cinco deputados e 1.245.948 votos. Quedou a pouco máis de 300.000 votos de La Izquierda Plural e acadou o terceiro lugar nas comunidades de Aragón, Asturias, Baleares, Cantabria e Madrid e nas cidades máis importantes das mesmas. En Galicia, con 84.000

Xa sabemos que Facebook é unha rede social na que priman sobre todo o número de “amigos” e a exposición de fotografías, ilustracións, vídeos e textos do máis variado que as xentiñas colgamos por moi diversos motivos nun proceso no que moitas veces actuamos por adición, contaxio, desafogo ou reflexo, e poucas por reflexión, e que de seguir así pode rematar por converternos a nós mesmos en imaxes, nunha infinita sucesión de imaxes despoxadas de